Spaubeek – FC Landgraaf

 

Vanmiddag stond de uitwedstrijd tegen Spaubeek op het programma en nog steeds mochten de publiekslievelingen uit het o zo prachtige Landgraaf niet thuis aantreden. We liggen nog steeds op koers voor Europees voetbal dus moest er vanmiddag kostte wat het kost gewonnen gaan worden. Alle middelen waren geoorloofd om het doel te gaan bereiken en dat waren uiteraard de drie punten + een aantal goals in ons voordeel en als het even kon ook graag de nodige hoogstandjes in het veld want aangezien de prijzen van onze seizoenkaarten flink omhoog waren gegaan mocht het publiek wat verwachten van de heren.

Kijk met spelers als Albert en ambu-man in je team moet je ze toch best wel de nodige euro’s betalen want anders gaan deze twee briljanten een deurtje verder kijken, want bij de buurman betalen ze vaak meer en is het gras groener, zijn de vrouwen mooier, zijn de auto’s dikker, zijn de winstpremies beter enz.. Maar zodra die twee in de spiegel kijken zien ze ook wel in dat ze nooit meer de absolute top zullen halen en blij mogen zijn dat ze in een team mogen spelen met een grootheid als Rein, maar dat even tussendoor.

Op de training was het positiespel er nog maar is flink in geramd door coach Rein, die zijn mannen weer helemaal had gemotiveerd om te gaan vlammen. De looplijnen en de plekken in het veld waar hoog druk gezet moest gaan worden waren nog maar eens aangehaald en Rein had in de kleedkamer een presentatie gegeven over hoe het eigenlijk zou moeten gaan gebeuren tegen Spaubeek. Alle spelers zaten geboeid te loeren naar het scherm en je zag alweer die honger naar succes in de ogen van de spelers die leven voor het spelletje voetbal. De powerpoint presentatie liep aan het begin niet helemaal lekker omdat Rein de verkeerde dia voorstelling in de beamer had gedaan. Net zoals hij de bal wel eens naar een verkeerde speler schiet, had hij zich nu vergist met de USB stickjes van zijn presentatie.  Hierop waren allemaal vakantiefoto’s van Rein te zien maar dit was uiteraard niet de bedoeling om onder de aandacht te brengen bij de godenzonen. De spelers zagen de lol er wel van in en genoten van Rein die er weer prima in geslaagd was om zich meerdere malen vast te laten leggen op de gevoelige plaat. Zoals: Rein in een iets te strak tanga slipje in de Noordzee. Rein in zijn korte broek op de Großglockner, hij had het boekje van Wim Hof the iceman uit zijn hoofd geleerd en was op eigen houtje de berg beklommen in korte broek zonder touw. Rein die in Spanje door een stier op de horens werd genomen nadat hij een peuk op het beest zijn achterwerk had uitgedrukt. Rein op de foto met zijn lievelingscartoon Mickey Mouse in pony park Slagharen. Rein met een shirt van Barcelona aan tijdens een stadiontour in het stadion van Real Madrid en zo waren er nog meerdere foto’s van de coach.

Voordat we over gaan op de nabeschouwing van de wedstrijd nog even een mededeling. Wil degene die ons met een drone elke woensdagavond tijdens het trainen filmt in het vervolg even letten op de juiste vlieghoogte. Bert had afgelopen woensdag bijna een drone in zijn linker neusgat zitten en dit lijkt ons niet helemaal de bedoeling. Wij mogen best gefilmd worden want we zijn ook zo ijdel om elke zaterdag op zo’n veld te gaan schitteren voor groot publiek, maar kijk graag even uit waar u vliegt met zo’n hightech speeltje van 1200 euro. Alvast bedankt voor uw medewerking en als waardering krijgt u 2 bioscoopkaarten voor de nieuwe film van de rennende rukker,  genaamd  “ ik trek het niet meer”.

zo waren er ook vanmiddag weer enkele godenzonen die in afwezigheid schitterden, Guido, de man die elke week een andere mysterieuze “blessure” heeft, maar wij allemaal weten dat het eigenlijk gewoon het weerbericht is dat bepaalt of hij speelt of niet. Als de zon schijnt? Misschien, als het niet te warm is. Een beetje regen? “Ja jongens, mijn hamstring hè…” Een briesje wind? “Mijn knie voelt niet lekker.” En als het écht koud is, dan heeft hij ineens zoveel pijntjes dat het lijkt alsof hij net een frontlinieoorlog heeft overleefd. Het enige wat sneller stilvalt dan zijn loopacties, is zijn motivatie zodra hij naar buiten kijkt en ziet dat het geen perfect voetbalweer is. Hij beweegt zich met de gratie van een roestige winkelwagen en heeft de acceleratie van een vastgelopen treinstel. Komt niet vooruit, niet omdat hij niet kan, maar omdat hij simpelweg niet wíl. Uiensnijder, de wandelende open deur van de verdediging, waar elke tegenstander zonder enige moeite doorheen loopt. Als hij een muur was, zou hij gemaakt zijn van natte kartonnetjes – totaal geen weerstand, geen kracht, gewoon een obstakel dat zichzelf al heeft opgegeven voordat de aanval überhaupt begint. Snelheid? Vergeet het. Hij heeft de acceleratie van een postduif met vliegangst. Tegenstanders zijn allang voorbij voordat hij zelfs maar beseft dat hij moet sprinten. Zijn achtervolgingen op de bal lijken meer op een treurige poging tot joggen na een all-you-can-eat buffet. En kritiek? Daar kan hij al helemaal niet tegen. Geef hem een beetje opbouwende feedback en hij kijkt je aan alsof je zijn hele familie hebt beledigd. In plaats van zich te herpakken en beter te worden, kruipt hij in de slachtofferrol en doet hij net alsof iedereen tegen hem is. Maar nee, Uiensnijder, we zijn niet tegen jou – we zijn gewoon vóór beter voetbal. Misschien tijd om te accepteren dat verdedigen, rennen en tegen kritiek kunnen net zo belangrijk zijn als het hebben van een goed excuus. Want laten we eerlijk zijn: op dit moment is je enige echte talent het vermijden van verantwoordelijkheid. Schopper, het ventje die altijd de grootste praatjes heeft, maar als het aankomt op daadwerkelijk presteren of opkomen dagen, is hij net zo onzichtbaar als Sascha na een discussie met zijn vrouw. Elke week weer grote verhalen over hoe hij iedereen van de mat zou spelen, hoe hij tackles zou maken waar de tegenstander maanden nachtmerries van krijgt – maar als we dan aftrappen? Geen Schopper te bekennen. Misschien is hij bang dat hij zijn eigen woorden niet kan waarmaken. Of misschien is hij gewoon beter in excuses verzinnen dan in voetballen. “Volgende week ben ik er weer, jongens!” Ja, ja, we geloven het pas als we het zien. Tot die tijd blijft hij de kampioen van de afzeggingen, de koning van de loze beloftes. Schopper, je bent zo goed in verdwijnen dat zelfs Houdini jaloers zou zijn. Maar als je écht zo’n harde bent als je zelf zegt, laat dat dan maar eens op het veld zien in plaats van alleen in de groepsapp. Want op dit moment ben je gewoon een lege huls met een grote mond – en we weten allemaal hoe nutteloos dat is! Rein, de man die ineens verdwijnt zodra de druk oploopt. Gewone wedstrijden? Prima, dan loopt hij er nog wel bij. Maar zodra het er echt om gaat, zodra er een beetje spanning op zit, dan laat hij het afweten. Faalangst? Misschien. Of is het toch gewoon de leeftijd die hem langzaam de das omdoet? Op papier is hij er altijd bij, een ervaren kracht, een vaste naam. Maar als het echt moet gebeuren, is hij net zo aanwezig als een spook in de mist. Op het moment dat het team hem nodig heeft, is hij ofwel “geblesseerd,” of heeft hij net een “drukke week gehad.” En als hij wél komt opdagen, speelt hij met de energie van een uitgeknepen vaatdoek. Het is tragisch om te zien hoe iemand die ooit potentie had, nu vooral bezig is met het zoeken van uitwegen. De jaren tikken door, de snelheid is weg, de reactie ook, en als het er echt op aankomt, lijkt hij zichzelf al te hebben opgegeven. Rein, misschien is het tijd om toe te geven dat de topwedstrijden gewoon niet meer jouw ding zijn. Geen schande hoor – maar dan kun je maar beter een coachjas aantrekken en vanaf de zijlijn instructies roepen, in plaats van op het veld te staan als een levende reminder van vergane glorie.Anti-Loop, de naam zegt het al: lopen doet hij niet, en als hij het al doet, is het met de snelheid van een verdwaalde wandelaar op een zondagmiddag. Maar goed, daar hoeven we ons deze keer geen zorgen over te maken, want meneer had een nóg beter excuus: zijn hondje was jarig. Zijn. Hond. Was. Jarig. Terwijl wij stonden te zwoegen op het veld, zat Anti-Loop waarschijnlijk thuis met een feesthoedje op, een hondenkoekje in zijn hand, en “Lang zal ze leven” zingend tegen een beest dat hem geen enkel reëel antwoord kon geven. Alsof dat viervoetige beest ook maar iets gaf om zijn eigen verjaardag. Maar nee, dat was belangrijker dan zijn teamgenoten. Eerlijk? We waren blij dat hij er niet was. Eén man minder is soms beter dan iemand die tóch niet beweegt. Misschien moet hij voortaan gewoon fulltime hondenfluisteraar worden en het voetbal maar laten zitten. Dan kan hij elke verjaardag vieren, en wij kunnen eindelijk een team hebben dat niet wordt onderbroken door de meest kansloze smoesjes ooit. Anti-Loop, gefeliciteerd met je hond. Misschien moet je volgend jaar gewoon zelf maar aan de lijn. Dan weten we tenminste zeker dat je niet op het veld staat te niksen! En zo waren er nog een aantal andere godenzonen die verstek lieten gaan…..

Toen al die proleten in de kleedkamer zaten werd vrij snel het ietwat gedateerde kleedkamertje afgekraakt en vergaten de heren even dat zij slechts spelers waren in de anus van het Nederlands amateurvoetbal. Je krijgt wat je verdiend en op het niveau waar de heren wekelijks op acteren krijg je dan geen super luxe onderkomens. Maar goed de klok sloeg op een gegeven ogenblik 16:30 en was het tijd om te vertrekken naar het veld. Aangekomen op een slecht kunstgrasveld deden de heren even de warm up oefeningen en vertelde de huisdichter wie er gingen spelen en wie er op de bank mochten gaan plaats nemen. Een flinke bezetting op de bank omdat iedereen aanwezig was. Om 16:50 verscheen de scheidsrechter op het veld en toen deze beste man met zijn fluit uit zijn broek hangend over het veld flaneerde kon het wedstrijdje bijna gaan beginnen. De klok sloeg 17:00 en beide elftallen stonden klaar om te beginnen aan deze wedstrijd.

We beginnen goed aan de wedstrijd en geven de eerste tien minuten geen kans weg terwijl we er zelf wel twee hadden maar door wederom onnauwkeurigheid stond het nog altijd zoals we begonnen. We bleven de betere ploeg en na een kwartier spelen was het dan eindelijk raak voor de godenzonen. De man die vorige week nog niet mocht scoren, en wel eens vaker van een meter of 5 het doel niet wist te vinden, wist nu de score te openen na eerst een sublieme aanname waarna een mooi schot tegen de touwen volgde. Niemand minder dan Rolo zette ons op voorsprong. We moeten het toch even hebben over de aanname, terwijl anderen de bal met hun voeten controleren, heeft Rolo zijn eigen tactiek bedacht: de ballen in het zwart gat dat zijn achterwerk is laten verdwijnen. Het is alsof de bal een rondje maakt rond de “Rolo-zone” en vervolgens zich overgeeft aan de zwaartekracht, omdat er gewoon geen ruimte meer is voor enige finesse.

Ambu man werd nog lelijk gevloerd door zijn directe tegenstander. Ambu man liep zich vrij om de bal te willen krijgen van albert, en tijdens het achteruit lopen stak een speler zijn voet uit waarna ambu man ter aarde stortte en het uitschreeuwde van de pijn. Na te zijn behandeld kon hij gelukkig verder spelen.

Vlak voor rust krijgen we een corner die door Alain wordt genomen. Hij plaatst de bal net buiten de vijfmeter en vindt Sim die helemaal vrijstaat en de bal tegen de touwen knikt. De kleinste man van het veld scoort met zijn hoofd, het moet niet gekker worden. 0-2 voor de godenzonen. Spaubeek kon er niet veel tegenover zetten, tot een minuut of vijf voor rust. De spits krijgt de bal in de zestienmeter, speelt iemand uit, om vervolgens vanaf een meter of zes voor de goal de bal in de rechterhoek te plaatsen…. wetende niet dat vandaag bij de godenzonen een wereldkeeper op doel stond, huisdichter. Met een katachtige reflex haalde hij de bal uit de hoek en verwerkte hem tot corner. Huisdichter, de man die elke bal met de precisie van een maestro tegenhield. Als een muur stond hij daar, ondoordringbaar voor elke poging van de tegenstander om door te breken. Geen bal was te snel, geen schot te krachtig – hij stond altijd paraat, zijn focus onmiskenbaar. Het was alsof hij de bal al zag aankomen voordat deze überhaupt werd aangespeeld. Maar het was niet alleen zijn defensieve meesterwerk. Nee, wat Huisdichter echt onderscheidt, is zijn overzicht. Terwijl anderen zich verloren in de chaos van het spel, had hij altijd een helder plan, een rustige visie op het veld. Hij stuurde zijn achterhoede met de kalmte van een ervaren generaal, zorgde ervoor dat iedereen op de juiste plek stond en had alles onder controle. Het was een genot om hem te zien spelen, want met huisdichter was er nooit twijfel: hij was de rots waarop het team bouwde. Dankzij hem was de verdediging niet alleen sterk, maar ook georkestreerd. Je kon er gewoon op vertrouwen dat als de bal bij hem kwam, hij die tegenhield en meteen de juiste beslissing nam voor de volgende stap. Huisdichter, je was de stille kracht achter de stabiliteit van het team.

De scheidsrechter floot na 35 minuten ploeteren voor het rustsignaal en beide teams dropen af richting kleedkamer. In de kleedkamer hing er waarschijnlijk een opperbeste sfeer maar de huisdichter bleef even buiten wachten omdat verschillende fans / lezers van omliggende dorpen met hem op de foto wilden. De verslagen blijven in de smaak vallen bij vele trouwe lezers en wat is het toch heerlijk om jezelf in je eigen verhaal zo op een voetstuk te kunnen zetten! Maar goed na een kwartier te hebben gerust kwamen beide teams de kleedkamer weer uit en al die uitgestreken smoelen vertrokken weer richting het veld voor de 2e helft. De nodige wijzigingen in de opstelling waren doorgevoerd en toen iedereen weer klaar stond voor de tweede helft kon het spektakel weer verder gaan waar het in de 1e helft gestopt was. De meeste fans hadden weer plaats genomen op de tribune waar anderen het na eerste helft alweer voor gezien hadden gehouden.

De tweede helft begonnen we weer voortvarend en kregen de nodige kansen, echter gingen die ook allemaal niet tegen de touwen waardoor het nog een open wedstrijd bleef. Het spelbeeld bleef hetzelfde als de eerste helft, we lieten het balletje goed rondgaan, bij balverlies hadden we de bal weer snel heroverd en de vrije man werd veelvuldig gevonden. Een minuut of tien voor tijd maakt ambu man de verlossende 1-3 waarna we de wedstrijd rustig uitspelen.

Na 70 Minuten floot de scheidsrechter voor het eindsignaal en was de zege voor de godenzonen een feit. De spelers waren bijzonder blij met deze zege en na afloop was het dan ook groot feest in de kleedkamer. We bleven na afloop nog even in de kantine waarna veel godenzonen acte de presence gaven bij ons eigen carnavalsavond.

Volgende week wacht ons een krachtmeting met Sporting Heerlen.

Nog een prettige voortzetting van uw dag !