Langeberg – FC Landgraaf

 

Na het gelijke spel van vorige week was het vandaag weer de hoogste tijd om te gaan winnen voor de antihelden van de plaatselijke FC. Er stond een wedstrijd tegen Langeberg op het programma en deze tegenstander stond net onder de plek voor Europees voetbal op de ranglijst dus wisten we op voorhand al dat we niet tegen de grootste talenten van Brunssum zouden komen te spelen vanmiddag. Er was de afgelopen week weer fanatiek getraind door 8 spelers en alle spelers waren al klaar om weer te gaan schitteren ergens op een bijveld in de regio.

Rond de klok van 15.45 arriveerden de eerste godenzonen op het complex van Langeberg waar we uiteraard de kantine gingen opzoeken om alvast na te gaan of het bier goed smaakt. Na een eerste biertje konden we hier nog geen oordeel over vellen dus werd er een tweede besteld, en we konden zeggen, het bier smaakt hier wel goed. Voordat de klok 16.00 sloeg waren er al veel godenzonen aanwezig en leek de derde helft al te zijn begonnen.

Vandaag hadden we een grote selectie bestaande uit 16 godenzonen, echt het maximum waarmee we een wedstrijd in willen gaan. Uiteraard waren er ook een aantal afwezig die je er graag bij had gehad, Eric, de man die het presteert om voetbal op te offeren voor iets zo banaals als zijn eigen verjaardag. Alsof hij de koning van het universum is en de wereld zou moeten buigen voor zijn jaarlijkse “viering van middelmatigheid.” Ondertussen wordt er gevoetbald, gevochten, geschiedenis geschreven – maar Eric? Die heeft gekozen voor ballonnen en slappe toastjes in plaats van een plek tussen de legendes. Ferry, ooit een speler met enige vorm van beweging, nu een menselijke wegversperring. Hij komt niet meer vooruit, alsof zijn benen de handrem erop hebben gegooid en weigeren los te laten. Zijn acceleratie? Die zit ergens tussen een verroeste tractor en een bak beton die langzaam uithardt. Je hebt jezelf officieel omgetoverd van voetballer naar filevorming op het veld. Misschien moet je je kicksen maar inruilen voor een tankpas, want zonder motor onder je kont kom jij nergens meer. René, de man die vaker jarig is dan dat hij een fatsoenlijke wedstrijd speelt. Terwijl anderen het gras op gaan om te strijden, is hij alweer bezig met slingers ophangen en kaarsjes uitblazen. Zijn voetbalcarrière? Die heeft hij ingeruild voor een eindeloze reeks kinderfeestjes voor volwassenen. Het maakt niet uit welke wedstrijd er op het programma staat, René heeft altijd een excuus – en negen van de tien keer is het zijn “verjaardag.” Alsof hij een loopbaan bij de KNVB heeft ingeruild voor een abonnement op de HEMA-taartafdeling. Hoe vaak kun je eigenlijk jarig zijn in een jaar? Volgens René minstens vierenveertig keer. Alain, de man die voetbal ziet als een verkiezingscampagne: hij duikt alleen op als de tegenstanders zwakker zijn dan een demissionair kabinet. Zodra er echte strijd geleverd moet worden, is hij verdwenen – waarschijnlijk druk bezig met een nietszeggende speech over teamspirit, terwijl hij zelf alles behalve een teamspeler is. En laten we eerlijk zijn, zelfs als hij wél meedoet, is het meer voor de show dan voor het resultaat. Hij speelt zoals een politicus beloftes maakt: zonder inhoud, zonder actie, en uiteindelijk zonder impact. Tegen zwakke tegenstanders doet hij alsof hij de ster is, maar zet hem tegen een echte speler en hij verdwijnt sneller dan een belofte na de verkiezingen. Ali, de man die al jaren verdwaald is, zowel op het veld als in zijn eigen hoofd. Blijkbaar heeft hij de boot uit Afrika gemist, maar als je zijn loopacties ziet, zou je denken dat hij óók de bus naar het stadion heeft gemist. Geen overzicht, geen richting, alleen maar blind rennen alsof hij door een navigatiesysteem met een kapotte GPS wordt aangestuurd. En die oogkleppen… Die zitten zo strak dat hij waarschijnlijk niet eens weet wie zijn eigen teamgenoten zijn. Hij speelt alsof hij in een tunnel zit waar alleen hijzelf en de bal bestaan – al is dat laatste ook discutabel, want zelfs de bal lijkt hem regelmatig te ontwijken. Passen? Vergeet het. Een slimme loopactie? Kansloos. Ali kiest steevast voor de meest waardeloze optie, keer op keer. Het maakt niet uit hoeveel aanwijzingen hij krijgt, hij blijft koppig in zijn eigen waardeloze tactiek geloven. Coaches, teamgenoten, supporters – iedereen schreeuwt hem de juiste kant op, maar Ali blijft stug zijn eigen weg gaan. Dat die weg meestal doodloopt? Ach, dat is bijzaak. Ali, als je ooit nog de juiste koers wilt vinden, moet je misschien eerst die oogkleppen afzetten. Of beter nog: gewoon accepteren dat jouw boot allang gezonken is. Schopper, ooit een man met een voetbalhart, nu een schoothondje aan de lijn van zijn vrouw. Waar hij vroeger nog met passie over het veld denderde, krijgt hij nu alleen nog beweging als hij de boodschappentassen uit de auto moet tillen. Voetbal? Nee hoor, dat staat niet meer op het programma – Madame thuis heeft het veto uitgesproken. En het mooiste? Hij probeert nog te doen alsof het zijn eigen keuze is. “Ja, ik heb andere prioriteiten nu.” Nee Pascal, je hebt geen prioriteiten – je hebt een baas thuis die jouw ballen ergens in een doos op zolder heeft opgeborgen. Je bent niet gestopt met voetbal, voetbal is gestopt met jou. Lesbische gazelle, de man die denkt dat hij nog steeds 20 is, terwijl zijn knieën iets anders beweren. Op het veld loopt hij erbij als een oud huurcontract: versleten, traag en totaal niet meer relevant. Maar zodra er een jonge meid in de buurt is, krijgt hij ineens een tweede jeugd. Plots kan hij sprinten, lachen, en zijn rug recht houden – een wonder! Op het veld is hij nutteloos, maar als het om jonge meiden gaat, ja dan is hij ineens scherp. Misschien moet hij minder jagen en meer trainen, want zijn balcontrole is net zo slap als zijn openingszinnen. Er waren nog meer goedenzonen niet aanwezig maar die verdienen het niet om hier vermeldt te worden….

Aangekomen in de kleedkamer hing er direct weer een goeie sfeer en kwam witte totaal uit het niets met een hele boeiende spreekbeurt op de proppen. Motiverend gezien was witte zijn verhaaltje vandaag wel voor de verandering een keertje leuk en uiterst leerzaam omdat witte een protocol voorgelezen had over de wijze waarop je een anus bleken kan. Kijk dit zijn nog eens teksten en al die prietpraat over looplijnen en hoog druk zetten weten we nu onderhand wel. Rein had na witte zijn betoog ook nog even tussen neus en lippen door zijn volgelingen op kleinerende toon toegesproken. Hierna konden al die verknipte afgrijselijke kerels richting het veld voor de warming-up oefeningen. Eenmaal op het veld aangekomen verliepen de voorbereidingen voorspoedig en de spieren van alle spelertjes waren binnen korte tijd weer aardig tot het kookpunt opgewarmd. De klok sloeg 16:55 toen de scheidsrechter op het veld verscheen. Hij grabbelde een beetje gemaakt en overdreven  in zijn onderbroek waarna de scheids na lang zoeken zijn fluit eindelijk gevonden had. Hij sprak nog even kort met beide aanvoerders en toen de klok 17:00 sloeg werd het weer de allerhoogste tijd om te gaan beginnen aan een nieuwe voorstelling. De fans , de spelers, iedereen was er klaar voor dus daar gingen die lullenbollen weer !!!

We beginnen onrustig aan de wedstrijd, de bal laten we niet goed rondgaan, we vinden de vrije mensen niet, laten ons in het begin fysiek aftroeven maar krijgen toch de eerste goede mogelijkheid via Rein. Rein krijgt een mooie pass en weet de buitenspelval te omzeilen en kan alleen op de keeper af, hij kiest er voor om de bal over hem heen te stiften maar de stift was iets te hoog helaas, de bal ligt nu waarschijnlijk nog op het dak van de kantine.

Hierna werd Langeberg sterker en kregen ze ook goede kansen, maar wij hebben Marco in de goal staan en hij hield veel ballen tegen. Ambu man die samen met Albert centraal achterin stond, liet zich duidelijk horen, hij probeerde lijnen uit te zetten maar niet iedereen luisterde of was gediend van de manier waarop hij communiceerde. Bioloog op rechtsback had zijn tegenstander in de zak maar uiensnijder op linksback had een snelle behendige speler tegenover hem staan. Niet veel later is het uiensnijder te veel geworden en wisselt hij met witte. Uiensnijder, de man die zoveel gevoel heeft voor kritiek als een baksteen voor emoties. Op het veld is hij constant met zijn ego bezig, altijd op zoek naar goedkeuring, maar zodra iemand ook maar iets zegt dat zijn perfecte wereld verstoort, gaat hij wel in de verdediging, iets wat hem voetballend niet lukt. Een beetje kritiek en hij gaat letterlijk door de knieën – maar niet voor de bal, voor de eerste de beste klacht. Zijn mentale uithoudingsvermogen? Zo zwak als een doorweekte boterham. In plaats van te strijden, heeft hij liever een makkelijke uitweg. Een vlaggenstok vasthouden en een vlag zwaaien is voor hem al genoeg. Niemand heeft hem daadwerkelijk zien presteren, zolang hij maar kan wegkruipen achter de grensrechtersvlag en zich kan verschuilen in de onzichtbaarheid, voor zover dat mogelijkheid is met dat goddelijke postuur

Een paar minuten later krijgen we een penalty tegen, waarschijnlijk was die met de VAR teruggedraaid. De bal komt de zestienmeter in, waarna huisdichter en zijn tegenstander richting bal rennen. Huisdichter kreeg een tik van hem waarna de huisdichter besluit om hem maar neer te schoppen, niet echt slim. De Huisdichter, een man die normaal zijn tegenstanders met woorden sloopt, maar nu blijkbaar heeft besloten om het fysiek te doen. Subtiel? Absoluut niet. Zijn tackles zijn zo lomp en ongecontroleerd dat zelfs een sloopkogel jaloers zou zijn. Een dichter met de finesse van een bulldozer, op zoek naar rijm maar eindigend met een penalty tegen. De bal ligt op de stip, Marco maakt zich klaar en de tegenstander neemt een aanloop en schiet de bal richting hoek. Marco maakt met een fabuleuze duik de inzet teniet en houdt ons hier nog op de been.

Niet veel later beginnen we met wisselen en is de organisatie een beetje zoek. Op de bank zaten onder andere bioloog, Rolo en huisdichter toen Langeberg twee keer kon scoren. Zo zie je toch maar weer dat als je de toppers eruit haalt het hele kaartenhuis in elkaar zakt. We herpakken ons en komen terug naar 2 -2. Met deze tussenstand zochten we de kleedkamer op waar we een bekertje lauwe zeik konden drinken of een glaasje Sambuca. De tactiek werd besproken hoe we de tweede helft moesten gaan spelen en tevens werden er wissels doorgevoerd.

De tweede helft beginnen we goed en komen op voorsprong, echter valt al vrij snel de gelijkmaker door een fout van onze Jack, die zich te makkelijk liet aftroeven door de tegenstander. Jack, de man die zijn lichaamsbouw waarschijnlijk beter in de speelgoedafdeling zou kunnen verkopen dan op het voetbalveld. Hij heeft de bouw van een luciferdoos – dun, fragiel, en met het charisma van een uitgeblazen kaars. Als er een prijs was voor het minst imponerende lichaam, zou hij als winnaar uit de bus komen zonder zelfs maar een spier te verrekken. Maar goed, iedereen maakt wel eens een fout en nu was het zijn beurt. We gingen op zoek naar de voorsprong maar kwamen helaas weer achter te staan door een domme pass van huisdichter. Hij speelde de bal zo in de voeten van hun spits die dit cadeautje maar al te graag deed uitpakken, 4-3.

Het leek erop dat Langeberg ons tempo niet meer kon volgen en we kregen kans na kans. Zo schoot Rein in kansrijke positie net naast, anti-loop kon schieten maar koos er weer voor om de bal bij zich te houden en de kans wederom te verprutsen, Rolo schoot de bal richting bos, hij mocht ook nu nog niet scoren, het was te vroeg. Rolo, de man die zoveel kansen mist voor open doel dat je begint te twijfelen of hij überhaupt weet waar het doel staat. Het is bijna indrukwekkend hoeveel kansen hij krijgt – elke keer weer dezelfde situatie, iedere keer weer dezelfde misser. “Hoeveel kansen wil je nog, Rolo?” Je zou bijna denken dat hij een persoonlijke quota heeft die hij moet halen om zijn contract te verlengen. Ondanks zijn missers speelde Rolo een goede wedstrijd!

Toch komen we op een 4-5 voorsprong, mede doordat Wesley en Rein het op de heupen kregen. Echter uit een corner van Langeberg krijgen we weer de gelijkmaker om de oren. Marco was kansloos op de kopbal die in de linkerbovenhoek verdween. Met nog vijf minuten op de klok was het uiteindelijk Billie die ons de overwinning schonk. met een geplaatst schot in de rechter benedenhoek liet hij het netje bollen, 5-6.

Niet veel later vond de scheidsrechter het wel mooi geweest en fluit voor het einde van deze wedstrijd. De godenzonen feliciteren elkaar met de overwinning en vertrokken met een lach op het gezicht terug naar de kleedkamer. Het was na afloop nog lang gezellig in de kleedkamer en de mindere prestaties van de afgelopen 2 weken was met deze dikke overwinning alweer snel vergeten.

Een prettige voortzetting van uw dag en tot een volgend versje!

PS 1: Marco, je hebt een dijk van een wedstrijd gekeept.
PS 2: Stuc, bedankt voor de sponsoring van de ballen.
PS 3: Ali, bedankt dat je er niet was.
PS 4: Uiensnijder, voor wie ben je nu allemaal op de knieën gegaan?!