FC Landgraaf – vv Schimmert
De heren, die uitkomen in een klasse waar je op velden mag spelen waar je normaliter je hond nog niet op laat schijten, mochten vandaag echter thuis op het kunstgrasveld hun kunsten vertonen. Schimmert was vanmiddag de tegenstander. De heren van de veteranen waren vandaag vandaag extra gemotiveerd daar we de week ervoor geen wedstrijd hadden.
Menig fan vroeg zich af hoe het toch opeens zo wisselvallig kon gaan met de godenzonen die spelen in een klasse waar echt alles mogelijk is. De sleutel tot succes was volgens de fan met roodwitte stok en zijn trouwe viervoeter als volgt. Normaal gesproken kon ik met mijn 3,7% zicht in mijn linkeroog nog waarnemen dat die gasten aan de bal per wedstrijd ongeveer 183 keer de verkeerde keuzes maakten tijdens wedstrijden. Momenteel is het gemiddelde drastisch verlaagd met slechts 54 verkeerde keuzes per wedstrijd en daarmee oogst je succes. De veteranen competitie die zich onderscheidt van andere door het grote aantal blunders, tegengoals, rode kaarten, en politie omtredens. Gewoon de bal spelen naar een speler met hetzelfde kleur shirtje en elke boerenlul kan voetballen, zelfs als die gozer (lees bio die loog) die vaak van die hatelijke stukjes schrijft goed gaat tikken weet je dat alles mogelijk is aldus de fan die zo nu en dan wel eens ontsnapt aan zijn begeleider en zich s’avonds vervolgens niet meldt in de tbs kliniek.
Naast dat er vanmiddag een wedstrijd op het programma stond, had deze wedstrijd nog iets anders wat de moeite waard was om te beschrijven. En dan bedoelt de huisdichter niet onze lesbische gazelle, die vanmiddag zijn roest moest uitslapen na zijn wilde avond met wat oudere mesijes in de ballenbak bij de ikea een dag eerder. Maar wat was dan wel de moeite waard om te beschrijven? Als u het op kunt brengen om nog even door te lezen en pak hem beet nog 17 minuten van je dag te verspillen aan deze woordenwaterval, hieronder het verhaal van Marco die bij de godenzonen de afgelopen tijd bijna altijd in de wei stond. Marco (de man die de godenzonen kleur zou moeten geven met zijn reflexen, imposante figuur, reddingen waar je U tegen zegt, die verdacht veel leken op die van Jasjin) had aangegeven nog een tijdje uit de roulatie te zijn door een vervelende slepende blessure.
Ondanks deze flinke tegenvaller zullen de heren van de godenzonen Marco altijd blijven herinneren als de keeper die nog nooit de nul heeft gehouden.Hoogtepunten en dieptepunten heeft de keeper Marco tijdens de wedstrijden gekend en om het allemaal een beetje leuk te houden zal de huisdichter enkele hoogtepunten opnoemen uit zijn erelijst. Marco was meerdere wedstrijden afwezig. Zo, en nu wat dieptepunten, Marco kon je nooit echt betrappen op zijn doel schoon houden en hield zich op trainingen altijd rustig. Medespelers hielden hun hart al vast met Marco op doel, hij inspireerde vrijwel niemand en delegeerde niet vanuit zijn goal. Het was niet een echte leider en liet medespelers op de training ook wel eens lijden. Marco heeft naast een verdienstelijke periode als keeper ook tijdens de nodige trainingen in ‘het veld’ gestaan. De eerste keren dat hij in het veld stond dook de beste man als een zak aardappels de vrije ruimte in, maar in de loop der tijd ging het hem steeds beter af. Ook had hij als opkomende middenvelder altijd een prima voorzet in huis en was spelen met hem een garantie voor goals tegen. Hier hebben we er bij de godenzonen gelukkig niet veel van lopen. Als Marco weer een keer mocht keepen was hij een attractie en fans en medespelers gunden hem altijd zijn moment of fame. De kinderlijke woede als hij weer een tegendoelpunt kreeg, dat verongelijkte hoofd na het missen van een houdbare bal. Zijn medespelers konden zich nooit aan hem irriteren en hadden hem als het ware omarmd. Niet ontarmd want dat is gebruikelijk bij de slecht bekeken afleveringen van IS tv. Hij was ondanks dat alles een soort motivator geworden van het team. Enfin de huisdichter kan zijn elleboog niet meer zien als u begrijpt wat ik bedoel dus terug naar de wedstrijd die nu toch langzamerhand op het punt van beginnen stond.
De aanmeldingen voor deze aankomende vertoning stroomden afgelopen week binnen, waardoor we uiteindelijk met 17 man op de wei stonden. Toch waren er enkele spelers afwezig waarvan je dot niet zou verwachten, zo was het Rein, de afvallige. De man die z’n clubliefde heeft ingeruild voor een zwoele blik van zijn vrouw en een weekendje Berlijn. “Godenzonen voor altijd,” zei hij, totdat z’n vrouw een Airbnb boekte met vloerverwarming. Vriend, als loyaliteit een transferwaarde had, zat jij in de kelderklasse. Volledig door de mand gevallen. Zet hem op een fiets naar een knutselweekend, met een tussenstop bij het consultatiebureau. Wesley… de mythe, de man, de tissue. Verkouden, zegt-ie. Al weken. Alsof z’n neus in staking is gegaan en z’n hele lichaam ermee meegezogen heeft. Bro, je bent niet verkouden, je bent gewoon permanent afgemeld van het leven. “Al weken afwezig”—dat klinkt niet als een speler, dat klinkt als een vermist persoon. Moeten we een Amber Alert voor je uitsturen of gewoon je naam van het wedstrijdformulier schrappen met correctievloeistof? En snelheid? Welke snelheid? Je beweegt over het veld als een oude stofzuiger met een volle zak—maakt herrie, maar komt nergens. De enige sprint die je nog trekt is naar de bank om te gaan zitten hijgen omdat je één keer een bal hebt aangeraakt. Leg die bal maar neer, gooi die sporttas in de kliko, en geef die plaats aan iemand die niet iedere wedstrijd komt hoesten alsof hij een long gaat inleveren. Ali… daar gaan we. De kapitein van z’n eigen drama, de man die de boot heeft gepakt — figuurlijk én hopelijk ook letterlijk. Waar ging je heen, vriend? Weg van de club, weg van het team… en recht de zee van zelfmedelijden in. Titanic vibes, maar dan zonder de romantiek, zonder de grandeur, alleen maar een huilende Ali met z’n sokken nog nat. En neem uiensnijder mee, ja, want Ali is blijkbaar standaard in tranen. Altijd een traantje klaar, of het nou gaat om de opstelling, de windrichting of z’n eigen afzwaaiers die in de bosjes eindigen. Geen grote blij? Ali, je hebt het zelf gedaan. Niemand die je pushte die boot op, niemand die je huilend zag vertrekken behalve de meeuwen, en zelfs die hadden zoiets van: “Wat is dit voor jankverhaal?” Ali speelt niet meer met hart en ziel, alleen nog met zelfmedelijden en halve excuses. Als hij z’n voetbalschoenen strikt, is het om er vervolgens op z’n tenen mee te lopen. De man is zó afwezig dat z’n schaduw niet eens meer komt opdagen. Ali, dit is geen cruise, dit is voetbal. Pak die roeispaan en blijft lekker dobberen in je sloep van spijt en tranen. En neem uiensnijder mee want met twee man roeien is makkelijker dan alleen. Ooooh ja hoor, de Guido’s… twee voor de prijs van nul. Niet op komen dagen, maar wél te vinden op een terrasje ver weg, biertje in de ene hand, sambuca in de andere, en een vrouw op schoot die blijkbaar belangrijker is dan 70 minuten strijd op heilige kunstgras. Wat is dit? Voetbalteam of Expeditie Relatiebeheer? In plaats van op het veld zweten voor het embleem, zitten ze ergens selfies te maken met zonnebrillen op en het moreel van het team in hun achterzak. En dan die sambuca-trip? Als je op zaterdag meer zwarte shotglaasjes dan balcontacten hebt, dan moet je jezelf écht even in de spiegel aankijken — en niet via de zonnebril van je vrouw. Beide Guido’s zijn van soldaat naar saboteur gegaan. Twee man uit je selectie die ineens veranderen in vakantiegangers met alcoholische voorkeuren en een afkeer van inspanning. Je weet dat het fout zit als je coach nog vaker “Waar zijn de Guido’s?” zegt dan “Speel over!” Kortom, afwezig in lijf, afwezig in hart, maar hé — proost op jullie loyaliteit, heren. De enige assist die jullie nog geven is het doorgeven van de fles.
Terug naar de wedstrijd, na een goede opwarmronde op het terras gingen de godenzonen smeren en zich omkleden. De sfeer zat er al meteen goed in en in een recordtijd waren de eerste al omgekleed en klaar om richting veld 1 te gaan. De godenzonen hadden voor hun begrippen een prima warming-up achter de rug en alle koppies stonden toch wel een beetje gespannen. Om 16:55 verscheen ook de scheidsrechter op het veld en kon het spektakel bijna beginnen. De scheidsrechter deed zijn praatje met beide aanvoerders en na het voorstelrondje en de gewonnen toss voor FC Landgraaf ging iedereen klaar staan voor het begin. Om precies klokslag 17:00 haalde de scheids met een snaarstrakke beweging zijn fluit in 1 keer geheel uit zijn korte broek en liet de wedstrijd beginnen toen hij er nog op floot ook. Coach Patrick had een ijzersterk team opgesteld en dit was vanaf minuut 1 direct terug te zien in de wedstrijd. Als een wesp gestoken vlogen de godenzonen uit de startblokken met direct het nodige spektakel. Antiloop, die bij gebrek aan een betere, weer eens in de spits stond voelde zich zo vrij als een vogel. De godenzonen speelden echt fantastisch en het duurde ook niet lang voordat de eerste doelpoging een feit was, helaas stond het vizier van antiloop niet goed ingesteld waardoor de doelpoging ver naast ging. We bleven domineren en kregen nog enkele kansen maar de bal wilde er niet in. Na een kwartiertje voetballen kwam ambuman het veld in en hierdoor kreeg Schimmert ook hun eerste kansen, maar Bert stond zijn mannetje tussen de palen. Niet veel later kwamen we alsnog op een verdiende voorsprong, een schot van wie ik de naam niet meer weet schoot op goal en zag onderweg de bal van richting veranderd worden waardoor de keeper kansloos was, 1-0. Nog voor rust wisten we ook de 2-0 te maken door smoes, waardoor we met een goed gevoel richting kleedkamer gingen.
Eenmaal terug in de kleedkamer kwamen de spelertjes tot de conclusie dat ze prima speelden maar dat er vergeten was om wat meer goals te maken. Want met name in de laatste fase van de eerste helft waren er toch best wel wat mogelijkheden geweest. Verder was er weinig op het vertoonde spel aan te merken en kwamen de spelers weer even op adem en werden voor de tweede helft de nodige verdovende middelen ingespoten bij enkele smaakmakers. In de wetenschap dat het godenzonen spelbeeld gedurende de tweede helft traditiegetrouw altijd minder was vergeleken bij de 1e helft gingen de spelers met een heerlijk gevoel weer terug naar het veld.
In de tweede helft was het spelbeeld hetzelfde als in de eerste helft, FCL bepaalde het tempo, Schimmert kon alleen nog achter de bal aanlopen. Tumke kwam de tweede helft ook het veld in nadat hij eerst eens aan had gekeken hoe deze tegenstander was. Tumke kwam als mid-mid te voetballen. Tumke… wat moeten we met jou, man? De menselijke paddenstoel. Komt nét boven het gras uit — als het een regenachtige dag is, moeten we eerst maaien zodat we je kunnen vinden. Scheids dacht serieus dat je een weggewaaide pion was. En dan die pass over 10 meter… tien meter.. Dat is geen crosspass, dat is geen wereldbal — dat is letterlijk een kind in de F-jes die z’n veter goed legt en hem wél strak inspeelt. Maar Tumke? Die stuurt ‘m óf in de voeten van de tegenstander, óf als een zielige stuiterbal richting niemandsland. Je pass is zo zwak dat zelfs de wind zich afvraagt of hij moet bijspringen. En dat haar… dat haar man! Altijd voor de ogen. Geen zicht, geen overzicht, niks. Je speelt alsof je door een gordijn heen kijkt. Misschien is dat het geheim: je weet gewoon niet waar je bent, tegen wie je speelt of waar de bal is. Het is Tumke tegen het universum — met 0 zicht en 0 impact. Volgende keer neem je een haarband mee, een liniaal om je passes recht te leggen, en een laddertje zodat we je kunnen zien als je naast ons op het veld staat.
Nadat we weer wat kansen hadden gemist door met name antiloop, kwam huisdichter weer binnen de lijnen. Niet veel later werd er dan ook meteen gescoord, Ambuman was de gevierde man, zijn tweede doelpunt van de middag en dat terwijl hij in de verdediging stond. Zo moet doet dus, scoren. Achterin gaven we niets meer weg, het middenveld bleef goed druk zetten en liet de bal rondgaan. Met nog een paar minuten op de klok viel Jack uit. Jack “de Valler”, Jack “ik-ben-er-klaar-mee”, Jack die z’n eigen lichaam uitschakelt alsof iemand op de off-knop heeft gedrukt. Ligt daar opeens languit op het veld alsof hij is geraakt door een sluipschutter uit een onzichtbaar bataljon. Geen tegenstander in de buurt, geen duel, niks. Alleen Jack, z’n opgave en z’n totale gebrek aan zin. Wat is dit, man? Champions League of ligwedstrijd? Je ging liggen alsof je hartstochtelijk afscheid nam van het gras, alsof het veld je liefdespartner was en je nog één laatste moment samen wilde hebben. Spoiler: niemand trapte erin. Zelfs de scheids keek alsof hij dacht: “Is dit een toneelstuk of een medische sitcom?” Jack had gewoon geen zin meer, punt. Je zag het in z’n ogen: de geest was allang in de kleedkamer terwijl het lichaam nog even de boel dramatisch wilde afsluiten. Hij viel niet neer, hij gaf op. Live. Voor iedereen. Wat een prestatie. Zelfs je excuses hadden meer vaart dan je sprintjes. Als we allemaal gingen liggen zodra we er geen zin meer in hadden, stond het hele team horizontaal voor de rust. Jack, dit is geen Netflix-serie waar je op pauze kan drukken — dit is voetbal. Volgende keer gewoon thuisblijven, pak een dekentje, kijk GTST, en laat de mannen met ruggengraat het werk doen.
Uiteindelijk wisten we nog drie keer het netje te vinden waardoor er op het scorebord een mooie 5-0 stond. Na afloop was het nog lang gezellig in de kantine.
Volgende week wacht ons een uitwedstrijd tegen Geuldal, aanvang 17.00uur.
Een fijne voortzetting van je dag.