FCL VETS – Simpelveld

‘Leden van de Staten generaal, dit jaar kondigden wij u aan dat Koningsdag gevierd zal worden op zaterdag 26 April, dit dient voor alle Nederlanders een rustdag te worden’. Leden van de Veteranen, goed opgelet tijdens Prinsjesdag, want deze zaterdag, Koningsdag in 2025, is uiteindelijk echt een rustdag geworden, we hebben niet gesprint, we hebben geen inzet getoond, we hebben totaal geen zak uitgevoerd en alleen maar bier gedronken.

Als je deze intro leest zul je vast wel denken: de toon is weer gezet, dat klopt. Want ik mag jullie weer meenemen in het wekelijkse stukje proza van de groene velden. De tap werd aangezwengeld zodra de eerste godenzonen voor de Koningsspelen van 2025 op het complex aankwamen. Vandaag gaat een bijzondere dag worden, de zon schijnt, het bier is koud (achteraf vermoedelijk de oorzaak van onze exorbitante inzet) en we hebben veel aanmeldingen en een speciale gast met extra veel publiek.

Even over onze speciale gast, eigenlijk niet zo heel speciaal, het is namelijk gewoon onze Roger. Roger die zaterdag de show stal. Ondanks zijn gevecht tegen tegen de verschrikkelijke ziekte (en tegen zijn eigen gewichtsklasse) stond hij gewoon weer lekker op het veld. Een legende… al leek het in het begin even meer op strompelende legende, maar dat herstelde snel. Roger had duidelijk wat extra ballast meegenomen, waarschijnlijk voor de stevigheid. Zijn loopacties waren minder van Persie en meer de huidige van der Vaart, zoiets als een Amerikaanse koelkast op wieltjes. Maar waar anderen nog geen vijf minuten zuurstof hadden, denderde Roger stug door.

Waar wij nog stonden te twijfelen of we een sliding zouden maken (straks meer over vettige herder Eric), dook Roger met gevaar voor eigen leven en andermans enkel elke bal achterna. Dat hij af en toe de bal vergat en alleen een graspol meenam? We kijken vandaag niet naar details. Onze Roger stond eindelijk weer op het veld en straalde, kwam dit door ons of was het misschien ook wel door de medicatie? Kortom: Roger is en blijft onze grote strijder. Hij maar ook zijn ziekte heeft het zwaar. Want als je tegen Roger moet vechten, weet je één ding zeker: je hebt een héél lange weg voor de boeg. En als ras-echte verdediger bewijst hij elke minuut op het veld dat kanker misschien je lichaam kan aanvallen, maar nooit je karakter, of je zin om een bal finaal de bosjes in te rossen als je even je evenwicht verliest. Dat noemen ze: Puur veteranen doorzettingsvermogen.

Voor we de eerste helft start roepen we ons zaterdag zooitje bij elkaar. Een uniek moment, want onze Huisdichter is sprakeloos. We genieten allemaal even van deze rust en pakken de draad verder op. Ondergetekende neemt de microfoon over en spreekt de groep toe. Roger de altijd graag geziene voetballer van de Veteranen komt ons vandaag een lesje voetballen geven, maar niet zonder vooraf een kus, cadeau en een Knuffel a la Ferry. Na het overhandigen van het hiervoorgenoemde gaan we samen op de foto. Na de foto komt onze scheidsrechter met de schoenen en fluit van clown bassie met de vraag van de dag, doen jullie ook iets met een vlagger? Uhm? ja. Oké dan moet ik nog even de vlaggen gaan zoeken.

Tijdens een vlog zou dan een leuke foto komen met de tekst: ‘a few moments later…’ Maar wij hebben helaas alleen maar een foto van Ali die bij Ali-express zoekt naar nieuwe handschoenen, helaas blijft zijn telefoon hangen op zijn laatste zoekopdracht: claxons en toeters. Daarna mompelde hij: iek groep zijn maken doelpunt zonder afspeel team blij groot maar Ali-Loop Dennis niet blij zijn mij?? Nadat de scheidsrechter eindelijk zijn fluit uit de knoop heeft gehaald en de vlaggen heeft uitgedeeld geeft hij het start signaal voor een zaterdagmiddag genieten (vooral voor het publiek en de tegenstander)

Aangezien we allemaal wel weten hoe de eerste helft verlopen is heb ik besloten vooral het licht te laten schijnen op enkele bankzitters.

Bert, ik heb een banaan in mijn oor, was de uitverkorenen om te vlaggen. Niet zomaar een vlagger, nee, Bert is Bert. Waar andere grensrechters wat stuntelig hun vlag de lucht in steken, beweegt Bert zich over de zijlijn alsof hij is weggelopen uit een voorstelling van het Nationaal Ballet. Een buitenspelvlag? Bert maakt eerst een elegante zwaai, laat zijn arm met de vlag statig omhoog glijden en eindigt steevast met een gracieuze buiging naar het publiek

Buik, Daar zit hij dan: Buik. Breeduit op de reservebank, als een koning op zijn troon. Eigenlijk is een koning een understatement. Want met zo een lichaam mag je toch wel vergeleken worden met een god, daarbij moeten we dan wel zeggen dan Boeddha ook een god is. Zijn kracht zit in zijn aanwezigheid, zijn uitstraling en zijn volume. En moet hij dan invallen ? Reken maar dat de tegenstander schrikt. Want een rennende Buik is niet te stoppen.

Ali, Elke zaterdag slentert Ali het sportpark op. Winnen, verliezen, buitenspel, ingooien het maakt hem allemaal niets uit. Ali is gewoon grote blij. En als na de wedstrijd het verslag wordt gedeeld? Dan knikt Ali enthousiast mee, hoewel hij er geen zak van begrijpt. “Mooi team zijn goed!” Of “toeteren toeteren” roept hij steevast, terwijl hij nog geen idee heeft of hij nou een hattrick heeft gescoord of per ongeluk de cornervlag onderuit heeft gelopen.

Ambu-man, Iedere club heeft er één, en bij ons heet hij Ambu Man. Niet alleen omdat hij altijd klaarstaat om te helpen, nee omdat je meestal een ambulance nodig hebt zodra hij het veld op stapt. Althans, als hij niet weer eens op vakantie is. Eigenlijk zou hij zichzelf beter Vakantieman kunnen noemen, want hij ziet de grasmat vaker vanuit het vliegtuig dan in het echt. Ambu man is zo een fanatiekeling die zo mee kan doen in een Snickers reclame: ‘Ambu Men you turn in to a rotten diva when you are on the field!’ Er is maar één medicijn dat deze diva tot bedaren kan brengen: scoren. Geef hem één goaltje, en plotsklaps straalt hij weer als een zonnetje. Even geen geklaag meer, geen gekreun alleen een glanzende, zelfvoldane Ambu Man die het liefst nog even zijn eigen naam zou laten zingen door zijn teamgenoten en de fans.

Terug naar de stand op het veld: Simpelveld heeft een lichte overhand en kan in de laatste minuut voor het rustsignaal een kleine voorsprong noteren De godenzonen besluiten terug te keren naar het kleedlokaal om daar wat moed in te drinken. Enkele alcoholische versnaperingen staan gelukkig al te wachten.

Na een korte leerzame speech van Antiloop: ‘gaan we nu eindelijk eens voetballen?’ Besluiten we terug te keren naar het veld. Ook de tweede helft begint niet veel meer bijzonder dan eerste helft, maar we krijgen iets meer kansen en weten zelfs nog een bal tussen de palen te prikken. Geen idee wie gescoord heeft, aangezien ondergetekende nog op het terras stond met Rolo, Buik en witte. Blijkbaar is Rolo namelijk net zo snel met bier bestellen als hij op het veld is.

Aangezien het voetballende vermogen in de tweede helft niet ter sprake mag komen, gaan we ook in de tweede helft bespreking enkele spelers in de spot zetten.

Erik, vorige week zaterdag was het groot feest: Keeper Erik maakte zijn comeback. In een vorm die zelfs menig profkeeper jaloers zou maken, ramde hij de ballen uit de kruising alsof hij nooit was weggeweest. Elke redding was er één voor in de boeken; als je niet beter wist, zou je denken dat hij stiekem doordeweeks bij een eredivisieclub traint. Vol van deze nieuwe ervaring besloot Erik deze zaterdag om zichzelf nóg wat extra uit te dagen. Op zoek naar spanning speelde hij de bal recht in de voeten van de tegenstander. Publiek, ploeggenoten en zelfs de tegenstander keken elkaar sprakeloos aan. Maar Erik? Die bleef rustig. “Ja jongens,” zei hij met een stalen gezicht, “anders blijf ik te relaxed. Moet mezelf scherp houden, hè!”. Ambu man verwerkte op zijn eigen manier de teleurstelling en vroeg of iemand een Snickers voor hem wilde halen.

Vettige Herder, de angst zat er bij iedereen in. Maken we vandaag wel een zaterdag de hele tijd vol. Maar we hebben niet hoeven staken omdat hij ruzie kreeg met de tegenstander, of de scheidsrechter, of de cornervlag. Hij heeft zelfs niemand verwond, geen elleboog, geen natrappende sliding, geen uit de klauwen gelopen duel. Sterker nog: hij zette maar drie keer per ongeluk zijn voet op iemand anders’ teen, een absoluut persoonlijk record. En de klassieke alles-of- niets-sliding? Die kwam er slechts één keer uit. Ja vettige herder, die cursus kant klossen heeft je toch een stuk relaxter gemaakt.

Nog ene dan? Waarom niet:

Ali-Loop, typ fout. A!59 Anti-loop. De man die meer meters maakt met praten dan met rennen. Altijd zoekend, altijd peinzend, op jacht naar die ene échte bromance binnen het team. Wat hij alleen zelf niet doorheeft, is dat hij die allang gevonden heeft — in Ali. Samen rennen ze over de flank als een onafscheidelijk duo. Gebroeders in gedachte, Siamese tweeling in spelsysteem. Waar Anti Loop stopt met bewegen, begint Ali met denken, en waar Ali blind vooruit stormt, roept Anti Loop hem liefdevol en geruststellend na. Ze zijn het levende bewijs dat je geen perfecte techniek nodig hebt om perfecte Bromance te hebben.

Terug naar de wedstrijd. 

De laatste minuten tikken af en Simpelveld maakt een grove, smerige overtreding en de scheids besluit om eindelijk eens mee te gaan doen en geeft een penalty. Daar waar menig zaterdag de haantjes voorop staan om te scoren is er vandaag maar een iemand die deze kans gaat benutten. Nummer 4 achter de bal, korte aanloop en een BAM gevold door een applaus!

Na een lastige pot waar we vooral tegen onszelf gespeeld hebben en we het briefje met de uitslag helaas zijn verloren kijken we toch terug op een geslaagde middag en derde helft.

Roger, namens iedereen bedankt dat jij er vandaag was. Een dag waarmee jij het voetballen wilde afsluiten, maar ons uiteindelijk een lesje doorzettingsvermogen en strijdlust hebt gegeven.

De Bio die Loog