FC Landgraaf – Hoensbroek
De heren van FC Landgraaf mochten vanmiddag wederom hun kunsten gaan vertonen op het eigen complex. FC Hoensbroek was vanmiddag de tegenstander die verslagen kon gaan worden. Met de nadruk op kon worden want in de onderste klasse weet je het maar nooit, je moet niemand onderschatten ook al kunnen verschillende teams er geen houtje touwtje van. Vorig jaar hadden de godenzonen uit van deze tegenstander gewonnen. De heren wisten dat het een pittige pot zou gaan worden en daarom was er deze week flink getraind op de omschakeling, natrappen, snel hechten zonder verdoving, het inbrengen van hoog opgaande klysma’s, spelen op de man, coopertest halen tot stap 2.5, opstootjes, het verschil herkennen tussen lauw en koud bier, achteruit schijten, en de ruimte te benutten achter de laatste linie. Helaas waren er last minute toch weer een paar afmeldingen gekomen van bepalende spelers waardoor de heren niet op volle oorlogssterkte konden aantreden. Uiteraard bijzonder jammer want als speler van de tegenstander schrik je je toch even het lazarus als je naast vettige herder in de spelerstunnel staat.
Afgelopen woensdag werd er niet getraind door de veteranen, wel waren er een aantal kids die samen met hun vader een balletje gingen trappen. De aanmeldingen voor de wedstrijd tegen Hoensbroek liep al vrij snel op, toch waren er enkele toonaangevende godenzonen die vanmiddag gemist zouden worden, zo was het Tumke, wéér hij. En dit keer niet eens op het veld — nee hoor, gewoon compleet verdwenen. Geen appje, geen smoesje, geen teken van leven. Alsof je door de regen letterlijk bent weggespoeld, met alleen een pluk haar achtergelaten als bewijs dat je ooit bestond. En serieus, misschien zie je niks meer. Die natte slierten over je ogen maken je al onzichtbaar op het veld, maar nu ben je ook buiten het veld een schim geworden. Je bent niet meer “Tumke van het team”, je bent “Tumke de mysteriegast”. De man waarvan we alleen horen via vage geruchten: “Hij is er niet. We weten niet waarom.” Maar we weten het stiekem wel: je kan het tempo gewoon niet aan. Zelfs als je zou komen, zou je achter de wedstrijd aanhobbelen alsof je met betonnen schoenen door modder probeert te sprinten. En dan maar zwijgen hè, als een puber die z’n huiswerk niet heeft gedaan. Geen uitleg, geen verantwoording, gewoon verdwijnen in de mist als een goedkope voetbalversie van Bigfoot. Tumke, jij bent het type speler waarvoor we geen wissel inplannen maar een vermissing melden. Als je wél komt opdagen, is het een verrassing. Als je iets zegt, is het nieuws. En als je iets goeds doet op het veld? Dan geloven we in wonderen. Dus zet je wekker, kam die natte gordijnen uit je gezicht, en stop met duiken voor verantwoordelijkheden alsof het een bal is die je nooit zou raken. Dan was er ook Rolo,wat is er met je gebeurd? De ooit trotse middenvelder, nu opgevouwen onder een dekentje alsof hij net is afgewezen bij Heel Holland Bakt. “Ik zie het niet meer zitten,” zeg je dan. Het is voetbal, geen existentiële crisis. Je bleef liever thuis. Warm. Onder een deken. Terwijl wij buiten de strijd aangingen, stond jij in je sokken naar Netflix te staren met een kopje thee en een zelfmedelijdende zucht. Je hebt jezelf getransformeerd van speler naar plaid-patiënt, en het enige wat je nog vasthoudt zijn je gevoelens. Bijna iedereen knokt zich het snot voor de ogen, maar Rolo? Die checkt eerst de gevoelstemperatuur én z’n eigen innerlijke staat voordat hij überhaupt overweegt z’n voetbalschoenen aan te raken. En zelfs als hij komt opdagen, zie je aan alles: hij ziet het niet meer zitten. Z’n lichaam loopt, maar z’n ziel ligt nog steeds op de bank naast de afstandsbediening. Rolo, laten we eerlijk zijn: je hebt de mentale kracht van een gesmolten kaars. Geen drive, geen pit, geen vuur. Alleen maar excuses, wollige dekentjes en vermoeide blikken richting het veld alsof het een berg is die je moet beklimmen met natte sokken. Dan is daar vettige herder, die zich pas zaterdagmiddag afmeldde, man man man, het is officieel: je bent niet door je rug gegaan, je rug is door jóu gegaan. Dat arme stuk ruggengraat had jarenlang je steeds breder wordende omtrek moeten torsen en is uiteindelijk gewoon afgetreden. Code zwart. Klaar met leven onder druk. Je komt amper vooruit? Dat dachten we al. Je sprint is inmiddels langzamer dan de klok in de kantine. Zelfs een schildpad met kramp tikt jou er nog uit. En spieren? Waar dan?! Je lichaam lijkt op een oud matras: ingezakt, futloos en alleen nog geschikt om op uit te rusten, niet om te bewegen. Je hebt het lichaam van een ex-prof… maar dan eentje die in 2003 gestopt is en sindsdien alleen nog maar leeft van bitterballen, bier en onterecht zelfvertrouwen. Als je probeert aan te zetten, klinkt het alsof je gewrichten zich eerst willen overleggen. Je waggelt het veld over als een koelkast op sokken. En toch, tóch denk jij nog dat je mee kan. Dat je meedoet. Dat je iets toevoegt. Eric, eerlijk? Het enige wat jij op dit moment toevoegt, is gewicht aan het veld en tijd aan de blessurelijst. Misschien moet je stoppen met voetballen en beginnen met stoelsport. Of gewoon lekker de mascotte worden: dik, traag, schattig zielig, maar niet meer in de weg. Dan naar Ali, kijk hem gaan hoor, samen met antiloop, de bromance, op zoek naar de uitgang, vluchtroute A, nooduitgang B, of gewoon weer lekker de boot pakken, zoals altijd. Altijd nét iets te druk, nét iets te mysterieus bezig met ‘andere plannen’. En ondertussen op het veld? He-le-maal niks. Jij en antiloop zijn inmiddels het voetbalduo waar werkelijk niemand op zit te wachten. De Pingelbroeders. Altijd even denken dat jullie magie brengen, maar de enige truc die jullie beheersen is vertraging, balverlies en verstoppertje spelen zodra het fysiek wordt. Jullie pingelen je een weg naar nergens. Als je de bal krijgt, gaan de alarmbellen al af: “Daar gaat-ie weer, nog drie schijnbewegingen voordat-ie de bal inlevert bij de tegenstander.” En Ali, laten we niet doen alsof jij het lichtpunt bent. Jij zoekt nu al weken naar een excuus om gewoon te zeggen wat iedereen allang weet: je hebt er geen zin meer in. En dat is prima. Maar trek dan ook de stekker eruit, in plaats van dit halfslachtige theater met Dennis als hand-in-hand-vluchtmaatje. Echt, stop met jezelf groter maken dan je spel is. Jullie zijn geen creatieve genieën — jullie zijn twee gasten die het team in de steek laten en denken dat het niemand opvalt. Spoiler: we merken het wél. En we zijn er klaar mee. Dus pak die boot. Vaar weg. Zoek een plek waar mensen het wél indrukwekkend vinden als je tien keer om je as draait zonder rendement. Want hier? Hier hebben we niets aan pingelaars. Niks. Nada. Nul. Dan is daar ook nog ons eeneiige drieling, ze beginnen al op de Daltons te lijken, Smoes, Witte en Jack. De kneusjes zitten nog steeds in de ziekenboeg. Je kan zeggen wat je wilt, ze zijn er wel elke wedstrijd om ons aan te moedigen. Hopelijk zien we ze toch over een paar weken weer op het veld staan (niet dat we jullie missen in het veld).
Dan iemand die er vandaag weer eens bij kon zijn nadat hij zich maanden niet heeft laten zien. Schopper was een tijdje buiten beeld gebleven en had in alle rust kunnen werken aan zijn rentree die voor vanmiddag gepland stond in de competitie der blinden waar 1 oog koning is. Schopper zag er weer fit en gretig uit en kon zelfs vertellen dat al zijn extra kilootjes die hij in de afgelopen maanden had gekweekt nog niet waren verdwenen. Dit was ook niet zo moeilijk zo kon schopper vertellen. Laat ik voor de lezers van dit ABCtje die schopper nog niet kennen even een korte beschrijving geven van dit wandelende monument die nu in zijn nadagen een lust voor het oog is bij de godenzonen. Schopper is een speler die het in de voetballerij allemaal al zo’n beetje heeft meegemaakt en als voetballer niet meer onder de indruk kan raken van tegenstanders of van vijandig publiek. “Het enige wat mij nog uit mijn concentratie kan halen tijdens de wedstrijden zijn vliegtuigen die overkomen ” aldus de schopper. Schopper is er een specialist in om zijn tegenstanders flink voor lul te zetten en dit valt uiteraard bijzonder goed in de smaak bij zijn fanclub die elke dag nog steeds nieuwe leden verwelkomt. Het ziet er bij deze klasbak altijd zo ontzettend makkelijk uit, de manier waarop hij tegenstanders een schop verkoopt, hoe makkelijk hij ze buitenspelval zet, altijd het overzicht behouden en weten waar de mooie dames op de tribune zitten, de momenten waarop hij gas geeft in een wedstrijd, hoe gemakkelijk hij zijn veters kan strikken, hoe hij zijn billen wast in de douche na een wedstrijd, de liters cola die hij binnen enkele minuten als een kameel opzuipen kan, de ontelbare keren dat hij met 15 km per uur de flitspaal in de Kleikoeleweg passeert en zo nog vele andere voorbeelden die er bij deze kerel zo makkelijk uit zien. Ook houdt hij het publiek altijd wakker want als de seizoenkaarthouders achter de goal staan moeten ze altijd opletten dat schopper hun het licht niet uit hun ogen schiet. De man heeft een geweldig afstandsschot in de benen, maar als de man met de versnelling van een wandelende tak die zijn dag niet heeft is hij een gevaar binnen de lijnen.
Rond 16:32 gingen de heren richting het veld om de spieren een tikkeltje op te warmen, Bert werd ingeschoten en dook als een echte wereldkeeper de hoeken in.
Bert die in het veld wel eens voortbeweegt als een vent van 50+ was een sensatie in de goal en maakte op de selectie een prima indruk als inval keeper. Bert dook met zoveel vertrouwen de hoeken in, het was een lust voor het oog en dan moest de wedstrijd nog gaan beginnen. Ondanks dat Bert tijdens het duiken een paar keer lelijk terecht kwam op zijn vulva stond hij elke keer weer op of het niks was. De obesitas scheidsrechter had wat fijnstof op zijn fluit zitten die hij er met een paar keer goed schudden vanaf kon wapperen. De scheidsrechter deed zijn gebruikelijke praatje met de aanvoerders waarna het spektakel bijna kon losbarsten. Om precies 17:00 floot de scheidsrechter voor het begin van de wedstrijd en zoals al die voorgaande wedstrijden vlogen de godenzonen weer als100 meter sprinters uit de startblokken.
FC Hoensbroek werd teruggedrongen op eigen helft en wist zich aan het begin geen raad met de uitgeoefende druk van de godenzonen. Onder leiding van de geweldige spelende Sim werd ze in alles afgebluft. Kracht, snelheid, positiespel, conditie, cognitie, de godenzonen waren de baas op het veld en de eerste grote kansen waren dan ook voor de godenzonen.
Rein werd tot twee keer toe geweldig gelanceerd door Billie en Sim maar Rein wist tot twee keer toe niet te scoren. Hij was totaal niet te spreken over zijn eigen optreden en hij kon wel door de grond zakken. Echter waren deze twee 76% kansen die gemist werden ook gelijk weer de charme van deze klasse. Alles is in deze klasse mogelijk, dus ook het missen van dit soort kansen. Na deze eerste twee mogelijkheden ging de voetbalshow weer verder en was het in de 14ste minuut Ferry die een voorzet van de prima spelende Sim net niet kon binnen koppen. Wederom rolde de bal langs de verkeerde kant van de paal langs de goal wat dus betekende dat het nog steeds 0-0 was. In de 20ste minuut was het Bert die met een bloedneus, nadat hij de bal keurig gekeerd had, uit het veld ging. Ambuman verving Bert en er vonden nog enkele omzettingen plaats.
De godenzonen kregen kans op kans maar toch was het Hoensbroek wat de score deze middag opende in de 22ste minuut. Een corner die bijzonder matig werd weggewerkt door ons werd ingeleverd bij een Hoensbroek speler die de bal geweldig binnen schoot. Ambuman had geen antwoord op deze knal en mocht de bal uit zijn goal gaan halen, de eerste tegengoal die Ambuman kreeg in 2025. De godenzonen voelden zich even enkele minuten flink in de kuif gepikt maar pakte de draad alweer vrij snel op. Toch was het wederom Hoensbroek dat wist te scoren. Antiloop werd aangespeeld maar de balaanname was zo slecht dat de bal zeker 5 meten van zijn voet sprong, zo in de voeten van een tegenstander. Die hoefde niet lang na te denken en schoot de bal feilloos achter Ambuman.
Toch wisten we voor rust nog te scoren, Rein die maar bleef rennen in de spits, zette druk op hun keeper die de bal vervolgens weg wilde schieten. echter was Rein zo snel dat hij de bal tegen Rein aanschoot en de bal in het net verdween. Als je dan denkt dat je met een kleine kleine achterstand de rust in zouden gaan, krijg je alsnog een doelpunt te verwerken. Met een 1-3 tussenstand zochten we het kleedlokaal op.
Eenmaal terug in de kleedkamer waren de godenzonen een tikkeltje teleurgesteld en waren verschillende spelers voor langere tijd aan het woord. Eigenlijk hadden alle amateurtjes op hun beurt dezelfde boodschap te verkondigen, er kon namelijk nog gewonnen worden gezien de kansen die gecreëerd waren. Rein sloot zich helemaal aan bij deze woorden en met een hoop positieve energie vertrokken we weer richting het veld voor de tweede helft.
Uiensnijder die in de eerste helft geen zin meer had en zich liet wisselen, wilde het de tweede helft toch nog eens aangaan om in het veld te staan, want voetballen mag je het al lang niet meer noemen. Wat is dit nou weer voor tragikomedie? Je ziet het niet meer, je loopt verkeerd, en het enige wat je nog snijdt zijn de zenuwen van je teamgenoten. Je leest het spel niet meer? Je leest überhaupt niks meer, je bent als een kapotte TomTom midden op een rotonde: verdwaald, vertraagd en totaal nutteloos.Vroeger kon je nog een beetje mee, een pass hier, een loopactie daar. Maar nu? Je staat op het veld alsof je per ongeluk bent ingedeeld door een willekeurig elftalgenerator. Geen positionering, geen inzicht, alleen maar verdwaalde meters en holle ogen vol twijfel. Elke aanval waar jij bij betrokken bent sterft langzaam en pijnlijk. Je denkt dat je een linie overslaat, maar het is vaak gewoon je eigen medespeler die je over het hoofd ziet. Je laat ballen stuiten alsof je voor het eerst leert voetballen op sokken met wasmiddel eronder. En laten we eerlijk zijn: jouw spelinzicht is inmiddels even troebel als je bijnaam, want zelfs de scherpste ui maakt nog meer indruk dan jij op dit moment. Tranen? Ja, maar niet van emotie. Van frustratie. Uiensnijder, dit is geen dip meer. Dit is een diep dal zonder klimtouw. Het enige juiste wat je nu nog kunt doen, is je schoenen netjes naast het veld zetten, je excuses aanbieden aan het (kunst)gras, en ruimte maken voor iemand die de bal wél kan volgen zonder in de war te raken van z’n eigen schaduw.
We blijven de tweede helft goed voetballen maar de eerste de beste tegenaanval krijgen we toch een goal om de oren. 1-4. Rein weet de schade weer iets te beperken en we krijgen hierna nog enkele kansen om de wedstrijd weer spannend te maken. Vlak voor tijd krijgen we nog een tegendoelpunt te verwerken. Door niet meelopen van antiloop kon de tegenstander de bal vrij eenvoudig langs Bert koppen waardoor de stand 2-5 werd. Antiloop werd er op gewezen dat hij mee moest lopen. Dit werd hem teveel en liep het veld uit om te gaan vlaggen ( uiensnijder 2.0 ?! ). Antiloop, de voetballende blindspot in mensenvorm. Geen zelfreflectie, geen overzicht, geen schaamte. Jij houdt de bal zo lang vast dat tegenstanders al een biertje drinken in je nek voordat je besluit ‘m af te geven en dán komt er ook nog een pass waar je hond niet eens achteraan zou willen rennen. Iedereen ziet het. Iedereen weet het. Behalve jij. Jij denkt serieus dat je het spel leest als een maestro, terwijl je in werkelijkheid een soort menselijke vertraging bent. De enige highlight die je produceert is wanneer je eindelijk besluit iets te doen en dat is dan meestal het inleveren van de bal aan de verkeerde kleur. En kritiek? Ho maar. Geef je een opmerking? Dan krijg je een blik alsof je net z’n geliefde hebt beledigd. “Nee joh, lag niet aan mij.” Als er een spiegel op het veld stond, zou je ‘m negeren. Je bent zo allergisch voor feedback dat zelfs suggesties je in een spiraal van zelfmedelijden brengen. En weet je wat? Ga lekker samen met Ali-loop op avontuur. Zoek een plek waar pingelen en balverlies worden gezien als kunstvorm. Waar kritiek verboden is en iedereen elkaars ego aait met Sambuca en loze beloftes. Samen een nieuw elftal starten: SC Verantwoordelijkheid Ontweken. Dennis, als je niet leert loslaten, van de bal én je ego, dan blijft je bijdrage net zo stroperig als je spel.
Een minuut of tien hierna floot scheidsrechter R. Coort af en werden we weer getrakteerd op een nederlaag. Na afloop was het nog lange tijd gezellig in de kleedkamer en kantine en bij het zakken van het zonnetje vertrokken alle spelers weer richting hun huizen in de omgeving.
Volgende week wacht ons wederom een zware test, dan treden we aan tegen Doenrade (op het complex van Alfa sport). Aanvang van de wedstrijd is 16.30 uur.
Een prettige voortzetting van de dag.