FC Landgraaf – Bunde

 

Er stond vandaag een wedstrijd op het programma tegen een recreatieteam van Bunde. Een team wat in de afgelopen seizoenen flinke uitslagen had neergezet dus de godenzonen waren gewaarschuwd. Om 16:12 uur stonden al die heerlijke ventjes keurig op tijd verzameld op een zonovergoten complex van de plaatselijke trots FC Landgraaf uit het door asielzoekers gemeden Landgraaf.

Nadat we afgelopen woensdag weer eens een goede opkomst hadden op de training, en waar iedereen deze keer tot het einde bleef, hadden we er vandaag allemaal zin om om de drie punten in Landgraaf te houden. Door het aantal aanmeldingen konden we nog een tegenstander vinden die liever op een half veld wilde voetballen, 7 tegen 7. Gelukkig hebben wij ook een aantal godenzonen die liever lui dan moe zijn en deze wedstrijd verkiezen boven de wedstrijd op heel veld.

Een veelvoorkomende misvatting is dat het hedendaagse amateurvoetbal met name draait om kracht, tackles, en man tegen man duels, Wie naar bioloog kijkt ziet dat het allemaal net even anders werkt. Zijn grootste kwaliteit is niet wat hij doet , maar in wat hij niet hoeft te doen. Je zou bioloog zijn manier van verdedigen een vorm van voorspellen kunnen noemen. Hij berekent wat er gaat gebeuren of zou kunnen gaan gebeuren. Wie op hem let, ziet het duidelijk: hij staat niet zomaar in de achterhoede van de godenzonen. Hij bestuurd die volledig. Bioloog overziet het geheel. Hij heeft een onzichtbaar bord waarop hij passlijnen, loopacties en voorzetten uittekent. Het zijn alle scenario’s waarin een tegenstander gevaarlijk zou kunnen worden. Met dat beeld in zijn hoofd maakt hij zijn keuzes. Een stapje naar links, een metertje naar rechts, een klein natrapje hier, even een tegenstander in zijn zaakje knijpen voor de sfeer, subtiel zijn strakke lichaam indraaien zodat hij goed staat om even later die indrukwekkende onderschepping te kunnen uitvoeren, tot de deur plotseling in het slot valt. Weg optie voor de spits die dacht te kunnen gaan scoren. Het is de stilte van een probleem dat nooit bestaan heeft. In het verleden was er nog wel eens felle kritiek op de manier van verdedigen van bioloog. Het pseudo- verdedigen, het niet direct ingrijpen en het een beetje laten lopen. Voor bioloog voelde dit altijd al een beetje vreemd aan (moet u al kotsen ondertussen van al deze bioloog-bevlekking ? ) want hij wordt het liefst geprezen om zijn efficiëntie. Hij begrijpt dat elk duel, elke sliding, elke actie de nodige risico’s met zich mee brengen. Daarom heeft hij zichzelf aangeleerd om de mogelijke risico’s zoveel mogelijk te beperken. Energie die hij bespaart door niet onnodig te rennen, investeert hij in het leiding geven. Doordat hij nooit in paniek raakt geeft hij de spelertjes om zich heen de ruimte om te groeien en fouten te mogen maken. Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat alleen de aanwezigheid van bioloog in het veld al een tactiek op zich is. Een verdediger die zo zeker is in wat hij doet functioneert in feite als een speler trainer op het veld. Bioloog draait als het ware de logica om van actie en reactie. Een spits denkt keuzes te hebben , maar bioloog heeft die mogelijkheden allang verkend en opgelost. Niet door te doen maar door te laten. Bioloog zijn vorm van verdedigen is een vorm van er zijn . We kunnen nog wel even door gaan maar alle godenzonen waren blij dat bioloog vandaag weer bij de selectie zat voor deze uitwedstrijd tegen Bunde.

Helaas waren er ook godenzonen die in afwezigheid schitterden, zo waren beide Guido’s er niet, beiden mochten niet van de vrouw – alsof ze thuis aan een korte ketting liggen en pas losgelaten worden als het tijd is om boodschappen te doen. Het team wacht, de wedstrijd begint, maar nee hoor, de Guido’s zitten waarschijnlijk thuis braaf de afwas te doen of luisteren naar een preek over waarom voetbal minder belangrijk is dan een zaterdagmiddag bij de Ikea. En als ze al mogen komen, dan alleen als de tegenstander zo zwak is dat hun ego niet in gevaar komt. Tegen een goed team? Plotseling pijntjes, verplichtingen, of nog beter: “De vrouw had andere plannen.” Maar tegen een ploeg die nauwelijks kan lopen? Dan staan ze opeens vooraan, borst vooruit, alsof ze de helden van het veld zijn. Keuzes maken? Vergeet het maar. Durf? Nul. Het enige waar ze goed in zijn, is zichzelf eruit lullen en onder de duim blijven zitten. Misschien tijd om toe te geven dat jullie geen voetballers meer zijn, maar huismussen met een seizoenkaart voor de bank. Laat dat gras maar over aan de mannen die wél nog een ruggengraat hebben! Dan hebben we nog Ambu-man, ooit een renpaard, nu meer een slak die in de verkeerde richting kruipt. Waar anderen zich het snot voor de ogen rennen, komt hij geen meter meer vooruit. Hij beweegt over het veld alsof hij nog in vakantiestand staat – langzaam, loom, en met het tempo van een toerist die een stadstour doet. Misschien zit zijn hoofd nog bij het all-inclusive buffet, want op het veld heeft hij duidelijk geen honger meer naar de bal. Voetballen? Alleen als het hem uitkomt, want vakantie gaat voor. Terwijl het team strijdt in weer en wind, ligt Ambuman ergens op een strandbedje met een cocktail in de hand. En als hij dan wél een keer opduikt, lijkt het meer op een wederopstanding dan een terugkeer naar het team. De enige sprint die hij nog trekt, is richting de kantine na de wedstrijd. Maar goed, laten we het positieve niet vergeten: hij heeft tenminste wél door hoe kansloos Uiensnijder is. Daar verdient hij een punt voor. Als er iemand is die dat mag zeggen, dan is het Ambuman – al is dat een beetje als een schildpad die een slak uitlacht omdat hij langzaam is. Ambuman, misschien tijd om definitief te kiezen: voetbal of vakantie. Want op dit moment doe je beide half – en daar heeft niemand iets aan! Dan hebben we Ali, Ali niet grote blij? Dat snappen we. Hoe kun je blij zijn als je balcontrole hebt van een baksteen en je passes meer weghebben van noodsignalen? Ali Akhbar grote  boem? Ja, maar dan vooral omdat elke actie die hij maakt eindigt in chaos, balverlies of een medespeler die zich afvraagt waarom hij überhaupt is aangespeeld. Snelheid? Ver te zoeken. Inzicht? Nog verder. Zijn enige vaste actie is het wanhopig wijzen naar een teamgenoot als hij weer eens de bal verspeelt. En als hij eindelijk de kans krijgt om te scoren? Dan vliegt de bal met een soort astronomische afwijking het stadion uit. Ali, misschien wordt het tijd om een nieuwe hobby te zoeken. Want voetbal is een teamsport – en jij speelt alsof je tegen jezelf strijdt. Dan Buik, buik en voetbal? Ach, het is meer een bijzaak. Als er een keuze is tussen een weekendje Maastricht of een potje ballen, dan weten we het antwoord al: hij zit liever op een terras met een speciaalbiertje dan op het veld met een bal. Prioriteiten, toch? En als hij er wel is, dan lijkt het alsof hij met tegenzin beweegt. Rennen? Meer een soort waggelende poging tot voortbewegen, alsof hij nét te laat besefte dat hij naar de wc moest. Knieën amper omhoog, armen slap langs het lichaam – pure inspanning op halve kracht. Buik, als je toch blijft voetballen, misschien tijd om iets aan dat loopje te doen. Want op dit moment ziet het eruit alsof je onderweg bent naar de dichtstbijzijnde snackbar in plaats van een serieuze wedstrijd te spelen! Dan hebben we de man die al 1 keer is geweest dit jaar, Schopper, hij schittert vooral in afwezigheid (niet dat we dat erg vinden). Als er iemand een masterclass ‘niet op komen dagen’ kan geven, dan is hij het wel. En áls hij er al is, dan merk je het amper – behalve misschien aan het feit dat er ineens minder bloemen langs het veld staan. Inzet? Die ligt ergens onder een dikke laag stof, samen met zijn laatste fatsoenlijke wedstrijd. Terwijl anderen strijden voor elke bal, lijkt Schopper vooral bezig met een natuurwandeling. Misschien is hij diep in gedachten over waarom hij ooit met voetbal is begonnen, want aan zijn spel te zien, heeft hij het antwoord nog steeds niet gevonden. Schopper, als je liever bloemetjes plukt dan ballen afpakt, misschien overstappen op tuinieren? Daar kun je tenminste nog echt iets laten groeien – want op het veld bloeit er helemaal niks bij jou! De laatste weken is ook lesbische gazelle afwezig, hij was weer drukker met het najagen van meisjes dan met de bal. Terwijl het team zich in het zweet werkt, is hij vooral bezig met flirten langs de zijlijn – alsof de tegenstanders vanzelf aan de kant gaan als ze zijn charme voelen. Zijn grootste probleem? Hij kent zijn eigen tekortkomingen niet. In zijn hoofd is hij een sierlijke speler met killerinstinct, maar in werkelijkheid is het meer een verdwaalde hinde zonder richtingsgevoel. Schieten? Net zo onzuiver als zijn openingszinnen. Overzicht? Alleen als er een leuk meisjei n de buurt staat. Lesbische gazelle, misschien tijd om te kiezen: of je wordt een serieuze voetballer, of je zet Tinder aan en blijft lekker aan de kant staan. Want nu ben je vooral bezig met rennen zonder doel.

Rolo was iets later omdat hij even het restant van Hamas 3 tegen Jordaanoever 4 zat te kijken op een haperende livestream verbinding uitgezonden via een twijfelachtige website. Enfin toen ook Rolo zijn bekende loopje gespot werd op de plaatselijke FC kon hij zich direct melden op het veld waar die andere houtje touwtje amateurs zich al aan het omkleden waren. In de kleedkamer hing een prima sfeer en alle spelertjes hadden weer zin om achter een balletje te gaan aan rennen. Aanvoerder Rein die in de kleedkamer zijn opstelling nog niet prijsgaf, maakte met een blik of hij even hiervoor zijn urine iets te vroeg had laten lopen, had weer snode plannen bedacht voor vanmiddag. Rein zijn motivatiespeech sloeg in als een bom en uiterst gemotiveerd kwamen alle spelertjes de kleedkamer uit gevlogen. Toen alle spelers hun ver onder ontwikkelde spiergroepen hadden op gewarmd was het even wachten op de scheidsrechter. Toen scheidsrechter John op het veld verscheen en zijn fluit met een vloeiende beweging uit zijn broek haalde kon het spektakel bijna beginnen. John deed nog even zijn praatje met beide aanvoerders, zat vervolgens nog even een beetje ongegeneerd aan zijn fluit te plukken waarna een nieuwe voorstelling op het punt van beginnen stond.

De wedstrijd begint en het is FC Landgraaf dat de klok slaat. We zetten Bunde vast op eigen helft maar echt uitgespeelde kansen krijgen we niet. Op het middenveld hebben Chesney en huisdichter de touwtjes in handen, achterin staat het goed opgesteld met Bioloog en Stuc, de rest laat te wensen over. De linkshalf en rechtshalf positie worden ingevuld door antiloop en Rolo. Antiloop blijft maar rennen alsof hij een halve marathon aan het trainen is, maar helaas is dit een voetbalwedstrijd en geen hardloopwedstrijd. Onnodige meters? Check. Overal opduiken waar hij niet hoeft te zijn? Check. Als er een prijs was voor ‘meeste nutteloze kilometers’, had hij die elk seizoen in de pocket. En alsof dat nog niet genoeg is, denkt hij ook nog eens dat hij de bal persoonlijk moet komen afleveren. Alsof we een koeriersdienst hebben besteld in plaats van een middenvelder. Inzicht? Laten we eerlijk zijn: als hij de bal heeft, is de kans groter dat hij zichzelf vastloopt dan dat er een fatsoenlijke pass uitkomt. Aan de andere kant Rolo, hij beweegt tegenwoordig minder dan een verkeersbord. De middencirkel? Een verre, onbekende bestemming die hij al seizoenen niet meer heeft bezocht. Hij blijft liever in zijn comfortzone, stilstaand aan de rand van de zijlijn, hopend dat de bal vanzelf tegen hem aan rolt. Fysiek contact mijdt hij als een kat die natte voeten probeert te voorkomen. Het enige duel dat hij nog aangaat, is met zichzelf als hij moet kiezen tussen een sprintje trekken of gewoon blijven staan en zwaar ademen. Ondanks dat de ‘flanken’ niet zo sterk bezet zijn komen we er toch een paar keer gevaarlijk doorheen  Zo is het bioloog die over Rolo heengaat en een prima voorzet geeft richting tweede paal waar McRib de bal voor het inschieten had ware het niet dat de keeper de bal nog net tot corner kon werken. Na een kwartier spelen kwam Bunde beter in hun spel. Na een inworp wilde Marco de bal wegwerken, helaas liep dat niet goed voor hem af. Hij verrekte een spier en moest geblesseerd uitvallen. Na de nodige wisselingen ging huisdichter keepen en kon de wedstrijd hervat worden. Binnen vijf minuten wist Bunde het net twee keer te vinden door blunders in de achterhoede. Beide keren kon hun aanvaller ongehinderd een hoek uitzoeken en de bal tegen de touwen werken. Uiteindelijk kreeg McRib nog een goede kans maar zijn inzet kon nog net tot corber verwerkt worden door de keeper.

Het rustsignaal klinkt en de beide teams vertrekken naar de kleedkamer. Eenmaal terug in de kleedkamer is de stemming opperbest en de heren komen even bij van de inspanningen die gedurende het eerste bedrijf geleverd waren. Aanvoerder Rein las even een stukje voor uit de libelle en na deze geweldige opbeurende teksten vertrokken de spelers even later weer naar het veld voor de tweede helft van deze voorstelling.

We wisten wat ons te doen stond de tweede helft. Druk blijven uitoefenen en kansen uitspelen. Met de nieuwe aanwinst Tumke in het veld bleven we de bovenliggende partij. Tumke komt net pas kijken, maar je zou bijna hopen dat hij ook snel weer doorgaat. Zijn dekkende vermogen op het veld? Net zo breed als de scheiding in zijn haren – en die is flinterdun. Tegenstanders lopen langs hem alsof hij een richtingsbord is: even kort opmerken en dan zonder moeite passeren. Overal is wel iets bij Tumke, maar nergens zit écht inhoud. Zijn tackles missen overtuiging, zijn passes missen scherpte en zijn loopacties missen… nou ja, alles. Net als zijn kapsel is het allemaal maar een slap aftreksel van wat het zou moeten zijn. Tumke, misschien tijd om óf wat body in je spel te brengen, óf gewoon een pet op te zetten en jezelf lekker te verstoppen. Want zo dunnetjes als jij speelt, zou je bijna denken dat je bang bent om kapot te gaan!

Na een kwartiertje voetballen maakte huisdichter een inschattingsfout, waar hij dacht dat er een pass richting bioloog zou gaan, schoot de tegenstander vanaf een meter of 15 na de middenlijn direct op doel. Huisdichter probeerde de bal nog te keren maar het schot was te goed waardoor we met 1-3 achter kwamen te staan. Met nog een goede 20 minuten op de klok gingen we nu vol op de aanval spelen. De fans gingen er ook nog eens goed achter staan, zelfs onze ‘luie’ spelers die op een half veld hebben gespeeld kwamen ons aanmoedigen. Zo was het Rolo die een cadeau uit mocht pakken vanaf de strafschopstip, 2-3. Niet veel later viel vettige herder in en bij zijn tweede actie was het meteen raak bij de tweede paal, 3-3. Met nog een minuut of vijf te gaan bleven we kansen krijgen. Eerst was het stuc die goed doorzette en via een mooie combinatie antiloop vrij voor goal zette, maar zoals vaker schiet hij de ballen er liever naast. Met nog drie minuten op de klok veroverd stuc de bal op het middenveld, gaat drie man langs en haalt vervolgens snoeihard uit, de bal vliegt langs iedereen zo in de linkerbenedenhoek tegen de touwen aan, 4-3 voor de godenzonen. Wat een comeback. De laatste twee minuten kwamen we niet meer in gevaar en zodoende bleven de punten in Landgraaf.

Het bleef nog lang gezellig op de club en waren de nodige spelers zich na afloop weer heerlijk vol aan het gieten met alcohol en yogo yogo en andere versnaperingen.

Kort samengevat een prachtige dag en een prachtig eindresultaat!

Ok Groetjes !!